20090828

bu yazıyı 'ben' mi yazdım bilmiyorum ama yine de ben yazdım



sevgili hayat her zamanki tarzıyla hitap etmeye devam ediyor bana. önce bol keseden, gani gani verip çat diye bir anda kesiyor umarım bir sonraki geri alma aşamasına geçmez.

haliyet-i ruhiyem öyle bir hal aldı ki hallenmiş gibiyim bu sıralar. kötü olduğum negatif olduğum olmuştu ama böylesine duygu karmaşasına düşüp hiç bişey düşünemez hiç bir şeye tahammül edemez hale gelmemiştim. tamamen boşladım herşeyi. korkunç bir delilik hali söz konusu. bu hali düşündükçe dahi delirecek gibi oluyorum üzüntü yada sinir gibi hissiyatlara kapılmıyorum. nerdeyim acaba. bulup çıkarmak istiyorum birşeylerden kaçıp kopmak için biryerlere saklanmış beni. içimde olduğunu biliyorum ama bu defa öyle bir gizlendi ki hiçbir mutluluk hiçbir heyecan yetmiyor geri dönmesine ki o mutluluğu heyecanı da hissedemiyorum o olmadan.

sevgilim, evim ve okulum var evet. yok denemeyecek kadar var hepsinden de. isyankar ergen triplerinde değilim hiç değilim. memnunum hatta ama mutlu değilim. mutlu değilim tamam üzgün de değilim.

bu denli hissizleşmek hızla beni kendimden soğutuyor.

yazmıyorum, çizmiyorum. hiçbiri içimden gelmiyor, elim gitmiyor. diyorum ya bir boşlamışlık var ruhumun her yerinde.

depresyon teşhisi konduğu çok oldu ama hiç biri bu denli yoğun yaşanmamıştı sanırım. nasıl reset atsam ne kadarına reset atıp neresinden başlasam bilemiyorum. kim yardım edebilir kim ruhumu şöyle bir ters yüz edip silkeler de kıyıda köşede kalmışlıkları birleştirip 'hadi şimdi yeniden...' der bana hiç mi hiç bilmiyorum.

hissettiriyor muyum peki? hayır. mümkün olduğunca az hatta. bilinçli olarak olmasa da alışkanlık olduğu için yapıyorum bunu.

korkunç kötü pis şeyler yapmadan kendime gelmeliyim. her zaman olduğu gibi bunu yine benim yapacağım ayan beyan ortada.

'senin derdin kendine, kimden ne fayda gördün söyle' diyenin var bir bildiği hatta pek çok bildiği var. neyse...

2 fikir fıtlatımında bulunulmuş:

Yesh | 9 Eylül 2009 20:28

aynı şeyler bana da oluyor.kendimden fazlasıyla soğuyorum.içimde küçük bir umut bile kalmadı.tutunacak bir dalım da yok.hayat bu işte.bazen çok mutlu olurken bazen yaşamak bile istemeyebiliyosun.bazıları buna yaşamak diyo ama bence yaşamak daha çok ölüme benziyo

ben | 12 Ekim 2009 20:10

belki de hayatı bu kadar çekici yapan içindeki bu koskocaman kaos :)