21 aralık 2012

sonunda dilimden anlayan birileri olacak.
2012yi iple çekiyorum valla.
hiçbir zaman kendimi insan gibi hissetmedim. insan olmadığıma dair yeterince de kanıt buldum kendime zaten :)annem hamileyken onu uzaylılar kaçırmış ve dna'larımla oynayıp kendi genlerinden psişik güçlerinden falan yerleştirmişler bana.
aslında kızmam lazım bu şekilde beni kobay olarak kullandıkları için, ama en azından arkamı arıyorlar, kollamaya geliyorlar bak.
küçükkenki en başlıca uğraşımdı uzaylılar. benim kadar astronomiyle ilgilenen başka çocuk yoktur. yazın gece dışarıya çıktığımızda millet saklambaç oynardı ben karşı apatmanın duvarına yatar gökyüzüne bakardım. babam 'gökyüzünü tanıyalım' diye bir kitap almıştı böyle içinde kaseti falan da vardı sürekli onu dinlerdim. sonra içinden gökyüzünün haritası çıkmıştı bu küçük ayı, büyük ayı falan olan koskocaman bir haritaydı. onu da elimde gezdire gezidire canına okumuştum. çıkarıp çıkarıp anlatırdım mahalledeki arkadaşlarıma 'bak bu çoban yıldızı, bak bu yıldızlar akrep şeklinde, bak bunlar da keçi şeklinde görüyor musun şunlar boynuzları...' diye ta ki çocuklara fenalık gelip başka şeylerle ilgilenmeye başlayana kadar.
ne olacaksın diye sorduklarında da 'astrolog' derdim hatta genelde astronot anlarlardı yada astrologların ne iş yaptıklarından habersiz salak salak 'astranot kıyafeti giyip uzaya mı gitmek istiosun keh keh keh' derlerdi nasıl sinirlenirdim 'hııı hihihi' yapardım ama içimden söverdim.

neyse sevgili dostlarım geldiğinizde yanıma uğramayı unutmayın...