bir varmış bir yokmuş

sercanım!

ağlama diyemem ki sana. sen kahramansın, kahramanlar ağlamaz diyemem ki.
belki parmaklarımla silerim gözyaşlarını, ama acılarına ulaşamam ki.
o kadar acınasıyım ki koşup yanına bile gelemiyorum gözyaşların ıslatsın diye omuzlarımı. güvenemiyorum ki kendime. dayanabileceğime inanmıyorum seni canın yanarken bir köşeden seyretmeye.

geri getiremem o huysuz pamuk adamı. ama yarattığı boşluğu avuçlarıma alıp arkamda saklayabilirim belki. belki o zaman daha az yanar canın...
belki...

keşke elimden daha iyi bir şey gelse...