yazı

ne biçim de hiç bişey yazmıyorum.
kendimle konuşmaya biraz daha fazla ağırlık veriyorum son zamanlarda. halbusi kendimden çok rahatsız oluyorum. çok gereksiz, çok boş konuşan bir ton insan yetmezmiş gibi ben de onlaradan olup kendi kendimi yoruyorum.

'eve gidip kafamı dinleyeceğim biraz' derler ya hani. insanın kafasını dinlemesi için eve gitmesine gerek yok kanımca. benimki gayet kalabalık ortamlarda da avazı çıktığı kadar konuşuyor kendi içinde.

rahatsızım içerideki konuşan hatundan.

dövme yaptırdım, belime gelen saçlarımı kısacık kestirdim ama depresyonda değilim hayır. aynı hayat, aynı zorluk, aynı katlanma çabası ve (iyiki) güzelleştirmeye çalışan bir avuç insan...

panik atağımın belirtileri şiddetleniyor yanlız o sıkıyor biraz canımı.
ölmek en büyük korkum haline geldi öyle ki bir saniye çıkmıyor aklımdan. boğazımı kurutuyor, nefesimi kesiyor.
koruma falan tutucam; böyle magnum silahları olan, izbandut gibi 5 10 tane siyah giyen adam.
çok param var sanki...

kendini susturabilen varsa benim kendimi de sustursun lütfen.