seviyorum ülen!

ben hayatı, yaşamayı çok seviyorum.
çok çok çok çok seviyorum.

dostlarımı, arkadaşlarımı öyle çok seviyorum ki. annemi, babamı...
ellerimi, kollarımı, bacaklarımı, ağzımı, yüzümü, kıçımı, başımı dişleri ve pençeleriyle türkiye haritasına çeviren kedimi bile çok seviyorum.

bazen olanca yalnızlığımı yüzümü çatada çutada vursa da, beni 20 yılımı geçirdiğim taşına toprağına kurban olduğum memleketimden ayırmış olsa da hatta annemi ve babamı edie ile büdü rolünü üstlenmek zorunda bırakmış olsa da istanbulu da seviyorum.

hayaller işte, umutlar, küçücük küçücük mutlulukları sevmek için sebeplenmede bitiyor herşey. bu yüzden kendimi de seviyorum.

NOT: niye böyle sebepsiz bir coşup bir duruluyorum acaba ben?