20091222

içim



içim bir garip.
içim çok garip. garip içim.
içim bunalıyor.
bunalıyor böyle...
içim bulanıyor hem. bulanıyor, karışıyor...
içimde bir şeyler var. garip, korkunç, kötü bir şeyler.
sevmedim ben.
oraya buraya çarpacak gibiyim kendimi. kendime gelemeyecek gibiyim.
öyle absürd şeylere ağlıyorum ki.

kedime bağlanıyorum. içim acıdıkça böyle,canıma canıma iğneler saplandıkça daha çok daha çok seviyorum. o aciz muhtaç hallerini gördükçe, şaklabanlıklarına güldükçe çok,daha çok...

daha önce deniz vardı ona bağlanırdım. belki de hayatımdaki rolünün değişmiş olması da yıpratıyor bu kadar beni. içimde öyle büyük bir boşluk var ki, tarifsiz. beni yutacak gibi.

doldurmaya çalışıyorum sanki bilinçsizce. ama korkuyorum kendimden. bir başka soyut istemiyorum! lütfen!

4 fikir fıtlatımında bulunulmuş:

Gökmen Kaya | 22 Aralık 2009 21:22

İçini gördüm. Geleceğini de...
Şimdi "farklıyım" diyeceksin ama değilsin emin ol. Geçer, hayatta geçmeyen bişey gösterebilir misin bana? "Bugünkü acılarına yarın güleceksin" demem yanlış olur, ayıp olur, gerçek dışı olur...
Ama hafifleyecek. Birgün içindeki kelebekleri bırakacaksın... Bir çiçeğe konup sana selam verecekler.. Güleceksin onlara..

İlk "içten" güldüğün an, ricamdır, beni hatırla, söylediklerimi düşün.. Belki çooo...k içten gülüyor olabilirsin ama, daha güzeli de var onun.

Dünya belki sana iyimser gelmiyor ama, sevgileri ve iyilikleri sonsuz. Acıları-üzüntüleri sınırlı hep.

Dikkat et kendine.
Tüm güzellikler senin olsun. Gülümse şimdi..

ben | 24 Aralık 2009 12:36

huzurla doldum bir anda.

içimdeki en ufak sızıya çok fazla kulak veren biriyim belki ama ufacık, küçücük şeylere de yüreğimi sevgiyle doldurup sarılabiliyorum. en içinden çıkılamaz hallere düştüğümde bile yakaladığım bir mutluluğu kocaman yapıp, yolunda gitmeyen şeyler yokmuş gibi davranabiliyorum. evet.
bu aralar böyle karamsar hissetmemin sebebi o mutlulukları da yakalayamamam. o kadar tek başımayım ki uzun bir süredir çok fazla kendim oldum, yardım edemez oldum kendime bu yüzden.
'düşmüyorsun, tökezledin yalnızca. hadi toparlan şimdi' diyecek birine ihtiyacım vardı sanırım. ve beni hiç tanımadan nasıl başardığını epey uzun bir süre düşüneceğim sanırım ama o da sen oldun.

yazını tekrar tekrar okuyup en güzelinden gülümsüyorum şimdi sana :)

teşekkür ederim nefessiz kaldığımı bu kadar derinden hissederken bir kaç nefes olduğun için bana...

Gökmen Kaya | 24 Aralık 2009 13:13

Bir söz vardır, "aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguları paylaşanlar anlaşır" diye.. bu da o misal :)
düşündüm ve buldum sonunda.. hayatın sırrını çözen adam değilim tabiki ama, yalnız mısın, iyi misin, nasılsın... gibi sorulara vreeceim yanıtlar gerçekten çok net.. "yalnız mısın" "hangimiz değiliz ki".. bir sevgilin olsun ya da olmasın... istersen yüzlerce arkadaşın olsun ama yalnızsın sen.. "iyi misin" ne önemi var? "tamamen" (altını çizdiğimi farzet tamamenin) kim dokunabildi ki yüreğine, kim iyi hissetmeni sağladı senin? ya da benim... şudur insanın gerçeği bence: ölene kadar yalnızsın, öldükten sonra "zaten" yalnızsın...

sen de, ben de, belki onlar da.. herkes kendi teninin içinde yaşar.. hayat oradadır. oraya da insan giremez.
fazla gerçekçi oldu. :) ama iyi düşün yani bunu isterim. iyi ve gerçekçi.

hem, korksaydı tırtıl, dönüşebilir miydi kelebeğe? dönüştükten sonra uçabilir miydi? bence hayır. :)

yaralanmaktan, yalnız kalmaktan, acı çekmekten, sıkılmaktan, üzülmekten, bunalmaktan korkma. :)

şişirdim kafanı :) kusura bakma...

gülümsemen için teşekkür ederim, içimi ısıttın :)camın ötesinde gördüğüm duvar değil deniz oldu sanki..

teşekkür ederim sana...
dikkat et kendine..

sevgiler-güzellikler


gökmen..

ben | 24 Aralık 2009 16:36

evet. kendi dünyanda yalnızsın. kesinlikle katılıyorum. seni en iyi tanıdığını düşünen insan bile an gelir ne hissettiğini anlayamaz, kendi içinde neye nasıl bir yorum getireceğini çözümleyemez. ama anlarını paylaşabilirsin. beraber gülüp, beraber heyecanlanıp, aynı şeylerden korkabilirsin yada oturup karşılıklı ağlayabilirsin. bir olmak da bu değil midir? insana ebedi yalnızlığını unutturan bunları yaşamak değil midir? yada karşındakini sevmeni sağlayan mucize?

yaralanmaktan, yalnız kalmaktan, acı çekmekten, üzülmekten korkmuyorum. ben bu günki 'ben' olabildiysem bunları layığıyla yaşadığımdan. mutluluklardan çok daha öğreticidir benim için hepsi. yaşadım, yaşıyorum ve yaşamaktan da korkmuyorum.

kusuruna baktım yanlız. kafamı şişirdiğini düşündüğün için :) düşünmeye devam edersen daha çok bakacağımı da belirteyim.

koca yazıyı suratımda kocaman bir tebessümle yazdım. hem de en sahte olmayanından.

gökmen kaya; gerçekten çok güzel yorumlar bunlar!

teşekkür etmekten yorulmayacağım.
teşekkür ederim :)